ΤΙ σηματοδοτεί η εκλογή του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου στην θέση του Προέδρου του “Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων” (ΣΕΒ);
ΠΟΥ θα στραφούν οι Έλληνες επιχειρηματίες για να αντλήσουν τις δυνάμεις, οι οποίες θα τους επιτρέψουν να αναδείξουν τον δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας;
ΠΩΣ θα μπορέσουν οι πιο ισχυροί οικονομικά Έλληνες επιχειρηματίες να αποκαταστήσουν την σχέση οικονομίας – κοινωνίας και να επαναφέρουν στην συνείδηση αυτό που παραδοσιακά χαρακτήριζε την κοινότητά τους εδώ και αιώνες –την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, πριν την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (λέγε με “Εθνικοί Ευεργέτες”);
ΠΟΣΟ δύσκολο είναι να κατακτήσουμε το μεγάλο ζητούμενο της συλλογικότητας, μέσα από την οποία η μικρή Ελλάδα καταφέρνει, όποτε την επιτύχει να κερδίσει τα μεγάλα στοιχήματα;
ΠΟΙΟ στοιχείο είναι απαραίτητο, ώστε να καταφέρει να επιβιώσει σήμερα μια ελληνική επιχείρηση, μέσα στο εξαιρετικά αβέβαιο, ανταγωνιστικό, αλλά συνάμα ενδιαφέρον παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον;
Πέντε ερωτήματα με το σύστημα της ανάποδης πυραμίδας, όπως τα μάθαμε στα πρώτα μαθήματα της δημοσιογραφίας, από τους δασκάλους μας. Πέντε ερωτήματα με τα οποία ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ θα αναμετράται καθημερινά, μέσα από αυτή ακριβώς τη νέα του ιδιότητα. Αλλά και πέντε ερωτήματα στα οποία ο (περί ου ο λόγος) Δημήτρης Παπαλεξόπουλος έχει δώσει ήδη τις απαντήσεις του.
Άλλες φορές κυριολεκτικά, με δικά του λόγια, και άλλες μέσα από τον τρόπο που διοίκησε τον Τιτάν(α).
ΤΙ: Η εκλογή Παπαλεξόπουλου είναι ένα σαφές δείγμα γραφής για το πώς σκέφτονται σήμερα οι Έλληνες επιχειρηματίες και ποιο θα πρέπει να είναι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας τα επόμενα χρόνια. Άλλωστε η βιομηχανία ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την κάθε μορφής επανάσταση και προφανώς πλέον συνδέεται με την 4η βιομηχανική επανάσταση όσο λίγοι κλάδοι –τα εξηγεί όμορφα ο Χαράρι στα «21 Μαθήματα για τον 21ο αιώνα».
ΠΟΥ: Μα φυσικά που αλλού, παρά στην εξωστρέφεια! Αυτή ήταν άλλωστε και για τον Τιτάνα το κλειδί για την επιβίωση. Χωρίς αυτήν τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά για τη μεγαλύτερη τσιμεντοβιομηχανία της χώρας. Η πορεία του Τιτάνα στο εξωτερικό άρχισε το 1948, λίγο μετά την λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Βλέποντας πως οι εξαγωγές είχαν μικρό κέρδος λόγω του υψηλού μεταφορικού κόστους η διοίκηση αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη κίνηση στο εξωτερικό κάποιες δεκαετίες αργότερα. Έτσι το 1992, απέκτησε το πρώτο της εργοστάσιο στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Αυτό το μοντέλο ο Δ. Παπαλεξόπουλος θα το μεταφέρει σε κάθε μικρή ή μεγάλη βιομηχανία της χώρας.
ΠΩΣ: Στην ομιλία του κατά την ημέρα της εκλογής του ο κ. Παπαλεξόπουλος μίλησε για την ανάγκη οι επιχειρήσεις να έλθουν πιο κοντά στην κοινωνία χτίζοντας μια νέα σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσά τους, αλλά με τις επιχειρήσεις να κάνουν το πρώτο βήμα, με διάθεση αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. «Αρκετοί αμφισβητούν τη συμβολή των επιχειρήσεων στο κοινό καλό», ανέφερε χαρακτηριστικά. «Στον ΣΕΒ θεωρούμε ευθύνη μας την αντιστροφή αυτής της αντίληψης. Όσο εμείς εξελισσόμαστε προς το καλύτερο, τόσο θα δυναμώνει η σχέση με την κοινωνία».
ΠΟΣΟ: Η κρίση της πανδημίας ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για όλους. Ο Δ. Παπαλεξόπουλος πιστεύει πως αυτό το στοίχημα κερδήθηκε, πρώτα από όλα στην αναμέτρηση με τον εαυτό μας και μετά στην αναμέτρηση με τον υπόλοιπο κόσμο. «Αποδείξαμε πως είμαστε ικανοί για το καλύτερο. Και αυτό μας βοηθάει να ενδυναμώσουμε και την συλλογική μας αυτοπεποίθηση, που για κάποια χρόνια την είχαμε χάσει».
ΠΟΙΟ: Για τον Δημήτρη Παπαλεξόπουλο δεν είναι ένα, αλλά τρία τα κρίσιμα στοιχεία που οφείλει να αγκαλιάσει κάθε επιχείρηση: την ψηφιακή επανάσταση, την ενίσχυση των δεξιοτήτων στην αγορά εργασίας και την πράσινη ανάπτυξη. Και τα εφάρμοσε πρώτα ο ίδιος, στον Τιτάνα, που ήταν μία από τις πρώτες εταιρείες που αγκάλιασε την ψηφιακή επανάσταση.
Δημιούργησε το Κέντρο Ψηφιακού Μετασχηματισμού του Ομίλου, ως ένα ουσιαστικό μέρος των δράσεων για τη βελτίωση της αποδοτικότητας της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητάς του, καθώς και της ανάπτυξης νέων τρόπων σύνδεσης και επαφής με τους πελάτες του. Την ίδια ώρα υποστήριξε τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας.
